De
morgenstond heeft goud in den mond
Het is
alweer een tijdje geleden dat ik een ree op de foto had gezet en ik besluit om
deze ochtend maar weer eens een poging te wagen. De weersvoorspellingen waren
goed voor deze ochtend. Helder en weinig wind. Dus, voor je gevoel, midden in
de nacht je bed uit en proberen om met zonsopkomst in het veld te zijn.
Onderweg in de auto zag ik in de polders dat er vanuit de sloten wat mist kwam
en eenmaal aangekomen op de heide zag ik dat er ook hier een dunne laag mist
hing. Prachtig!
Mist is
natuurlijk mooi maar een ree in de mist is nog mooier dus snel op zoek naar een
reegeit of bok. Na een tijdje vind ik een reegeit die tussen de heide ligt. Dit
is altijd het moment van de lastige keuzes. Blijf ik wachten tot het beestje in
beweging komt of loop ik door. Zou ik wachten heb je kans dat de reegeit blijft
liggen en ik met het mooiste licht nog steeds een liggende reegeit voor me heb
waar ik fotografisch niks mee kan. Loop ik door heb ik kans om geen tweede ree
te vinden en heb ik ook niks. Toch kies ik voor de laatste optie en laat de
reegeit lekker liggen.
De zon is nu al
even op maar echt licht is het nog niet. Mede omdat richting het oosten in dit
gebied een strook bos staat die het directe zonlicht het eerste kwartier tot
half uur tegenhoud. De zon heeft even tijd nodig om over de bomen heen te
komen. Voor mij de tijd om dat ene ree te vinden dat wel wil meewerken voor de
foto.
Na tien
minuten vind ik een reebokje die mij eerder ziet dan ik hem en in volle galop
rent hij de heide over zo het bos in. Ik probeer altijd de dieren zo min
mogelijk te verstoren maar zo af en toe heb ik ze niet in de gaten en schrikken
we van elkaar. Ik besluit ook om verder niet achter de reebok aan te gaan want
hij heeft de schrik al in de benen.
Even later
vind ik een tweede reebok die in eerste instantie ook wat schuw lijkt en vrij
snel van me afloopt. Na een paar meter blijft hij toch staan en kan ik de
eerste foto's maken. De mist hangt nog prachtig over de heide en de autofocus
heeft moeite met het vinden van de reebok.
Langzaam
komt er meer kleur in het landschap en komen ook de kleuren van de reebok mooier
uit. Ik probeer om het landschap met de mistbanken ook zoveel mogelijk op de
foto te krijgen en zet de reebok wat kleiner in het landschap.
Dan komt de
zon boven de bomen uit. Je ziet meteen alles veranderen en warmer van kleur
worden. In eerste instantie had ik de
zon in de rug maar ik besluit om wat tegenlicht opnamen te maken en probeer
voorzichtig om de reebok heen te lopen. Halverwege zie ik toch een mooi moment
waar het licht prachtig op de kop van de reebok schijnt.
Een paar
voorzichtige stappen verder heb ik dan de zon in mijn gezicht en zie dat de
zon, die in juni ook al 's ochtends vroeg veel sterkte heeft, de mist vrij snel
doet oplossen. Nu is het snel handelen want voor je het weet is alle grondmist
weg en is het licht te hard. In eerste instantie dacht ik dat het licht alweer
te hard zou zijn om er recht tegenin te fotograferen en besluit om de zon iets
onder een hoek te houden ten opzichte van de reebok
De reebok
loopt rustig door over de heide en ik besluit na een paar foto's te hebben
genomen toch een recht tegen de zon in te fotograferen. Je ziet de mistbanken
dansen over het landschap en de reebok gunt mij een paar tellen een houding die
ik nodig heb om een paar foto's te kunnen maken. Geweldig!!
De reebok
loopt door naar een stuk waar de mist al weg is en ik besluit om verder te
lopen. Nu de zon boven de bomen uit is wordt het licht ook vrij snel te hard en
ik besluit weer terug naar de auto te lopen.
Onderweg kom
ik in het bos nog een reegeit die nog even mooi voor me wilde poseren. Ook in
het bos beginnen de eerste zonnestralen door te dringen en de zon geeft de
bochtige smele die nu ook alweer in bloei staat een mooie gouden gloed.
Al de hele
ochtend had ik her en der al wat konijnen rond zien springen op de heide maar
had er vanwege mijn voorkeur voor reeën tot nu toe geen aandacht aan
geschonken. Nu de reeënfoto's binnen zijn probeer ik ook nog even een jong
konijntje op de foto te zetten maar ik
kwam erachter dat deze langoortjes niet veel van mij willen weten en waren lastige
modellen die geen seconde stil wilden zitten. Toch kon ik er eentje op de foto
krijgen en met deze "bijvangst" loop ik met een voldaan gevoel terug
naar de auto.
Voor je
gevoel heb je er dan al een halve dag opzitten maar eenmaal bij de auto aangekomen
zie je dat het pas 7 uur is en je nog een hele dag voor de boeg hebt. Eén van
de voordelen van midden in de nacht je bed uit....
René Visser
