Eindelijk gelukt!

Al een aantal jaar houd ik mezelf bezig met het fotograferen van reeën. Hoogtepunt is ieder jaar weer de bronst, deze loopt van half juli tot half augustus. In deze periode zijn vooral de bokken wat makkelijker te benaderen omdat ze hun aandacht vooral hebben bij het vrouwelijk schoon. Dit is ook de tijd dat de heide in bloei staat en dat geeft de foto natuurlijk weer wat extra’s.  Vaak neem ik speciaal een paar dagen vrij zodat ik rond die tijd een aantal ochtenden heb om dan op de heide aanwezig te zijn. Vooral ochtenden met mist en mooie zonsopkomsten maken deze periode bijzonder.

 

Maar het is niet alleen maar dat ik met de bronst graag reeën fotografeer. Bijna het hele jaar rond probeer ik deze dieren op de foto te krijgen. Zo heb je in het voorjaar vaak dat de brem of krent mooi in bloei staat en een erg mooie setting geeft. Ook de winter heeft zo zijn schoonheid als er een laagje rijp of zelfs sneeuw het land bedekt. Allemaal omstandigheden die voor mij belangrijk zijn om een mooie foto te maken.

Ook de reeën zelf wisselen van uiterlijk in het jaar. Zo zitten ze in de winter in een prachtige, wat bruinachtige, wintervacht terwijl de vacht in de zomer er ook heel mooi (roodbruin) uitziet. De bokken ontwikkelen in de loop van de winter een nieuw gewei die tijdens de bronst op zijn mooist is. Maar zodra het gewei af is geworpen ontwikkeld zich al heel snel een nieuw gewei. De ontwikkeling duurt een aantal weken en dat noem je het bastgewei. Een bok met een volgroeid bastgewei is ook erg mooi om te zien. 

Zo heb ik eigenlijk het hele jaar door wel een excuus om reeën te fotograferen. Er is altijd wel wat bijzonders in een bepaalde periode.

Zoals ik al zei fotografeer ik al een aantal jaren reeën en er is altijd één foto die ik in mijn hoofd had die ik graag nog eens wilde maken. Dat is een portretje van een bok met volgroeid bastgewei, die achter een beetje begroeiing staat in de vallende sneeuw. Ik had een soortgelijke foto al  eens van een, volgens mij, Duitse fotograaf gezien en ik dacht wat hij kan kan ik ook!

Vanochtend was het moment dan daar! Toen vrijdag al op het nieuws sneeuw werd voorspeldt hoopte ik dat het de moeite zou zijn om nog even bij de reeën te kunnen kijken. Toen vanochtend de wekker ging was de wereld buiten inderdaad een beetje wit. Er lag niet overdreven veel sneeuw maar voor mij genoeg.  Toen ik op de plek aankwam bleef het maar lang donker en grauw. Er viel wel wat neerslag maar het leek meer op bevroren water dan sneeuw. Ik had twee weken geleden, nog voordat ik naar Polen ging waar ik trouwens ook nog een blog over zal maken :-), al een hele mooie bok zien lopen met een enorm bastgewei. Daar had ik mijn zinnen op gezet maar ik moest hem eerst maar eens vinden. Na ruim een uur rondlopen had ik alleen nog maar 4 jonge bokjes gezien die mij eerder in de gaten hadden dan ik hun en er met een drafje vandoor gingen. Weer een half uur later begon het licht te sneeuwen en zag ik iets staan aan de rand van het bos. Het bleek een stuk hout te zijn dat mijn aandacht trok. Toch zag ik daarachter wat in de heide liggen en liep erheen. Het bleek een sprongetje reeën te zijn van 6 stuks. Twee oude bokken, twee jonge een geit en een smalree. Reeën lopen in de winter vaker in wat grotere sprongen. ’s Zomers zie je eigenlijk maar zelden twee bokken van zo’n formaat bij elkaar lopen. Maar ook nu konden ze elkaars aanwezigheid niet echt waarderen. Kwam de ene bok iets te dicht bij de andere werd hij weggejaagd door de bok die het meeste in de melk te brokkelen had.

Nadeel van zulke grote sprongen reeën in de winter is dat ze veel ogen hebben en het gevaar  (mij) al snel in de gaten hebben en gepaste afstand bewaren. Ik loop langzaam met ze op en zie ze verdwijnen achter een bultje. Ze lopen nu in een klein dalletje waar ze uit de wind lopen die vanochtend goed zijn best doet. Ook de sneeuw doet dankzij de wind zeer in je ogen.

De groep (sprong) reeën loopt voor mij nu uit het zicht en ik sta aan de ene kant van de heuvel en de reeën lopen  aan de andere kant. Ik besluit even te wachten om te zien waar ze de bult overkomen en dan maar te zien hoe het loopt. Gelukkig hadden de twee bokken elkaar weer gevonden en de ene bok wordt weggejaagd door de andere, recht mij kant op! Hij loopt het heuveltje op en ik kan alleen zijn bastgewei zien. Ik begin de lens op hem te richten en scherp te stellen. Hij neemt nog een paar stappen mijn kant op en staat helemaal mooi vrij met zijn kop. Heel even schiet dat beeld van die Duitster door mijn hoofd en denk; dit kan het wel eens zijn! Snel draai ik mijn toestel een kwartslag zodat ik een staande opname kan maken. Ik kan 3 foto’s maken (wat in de vallende sneeuw eigenlijk veel te weinig is want het autofocussysteem heeft veel moeite om een beeld scherp te krijgen in vallende sneeuw) De bok ziet mij, loopt nog een paar stappen om daarna achter de heuvel weer te verdwijnen.

Ik kijk achterop mijn camera en zie de foto en krijg een brede glimlach op mijn gezicht. Gelukt!! Het beeld wat ik al jaren in mijn hoofd heb heb ik net gemaakt.  Een staande foto van een reebok met bastgewei in de vallende sneeuw met op de voorgrond wat begroeiing.