Elke morgen als ik wakker werd wierp ik, zoals iedere natuur/landschap fotograaf, m,n hoofd over de rand van m,n raam naar buiten. Al loerend kwam ik tot de ontdekking dat het weer een grauwe morgen zou worden. Maar ziedaar nog 1 dag te gaan en of ik in mijn diepste slaap er van bewust werd hoorde ik: Peteerrrrrrrr, nu is je moment aangebroken, ik vloog overeind en snelde, zonder geluid te maken, al botsend tegen de rand van m,n bed naar het raam; gooide weer m,n hoofd over het kozijn en kwam ik, tot grote vreugde, tot de ontdekking dat ik als een idioot naar m,n auto moest rennen. Met grote stappen griste ik m,n hoofd van het gras die ik daarvoor natuurlijk over de rand heen had gekieperd en poerde naar m,n auto, "tasje" op m,n rug en goaaaan.
Hieronder de resultaten van deze enige mooie morgenstond, meer kon ik er ook niet van maken jammer genoeg, met zulk soort situaties is er altijd te weinig tijd.






en nog een vergeten nacht foto van de melkweg die nie echt op z,n plek bleef.
